เรื่องสั้น เขียนเรื่อยๆ
ช่วงเวลาดีๆ บางครั้ง มันก็แสนสั้นนัก หากเรา ต้องการอะไรจากมันมากไป เคยรู้สึกไหม เวลาที่ไปรักใครสักคนโดยไม่ตั้งใจ รักไปทั้งๆที่รู้ว่ารักนี้ไม่มีวันเป็นไปได้.. "เอ๊ะๆ นี่ นายบ๊อง นายมายุ่งอะไรกับโต๊ะฉัน" "เฮ้ ป่าวนา ฉันแค่มายืนเฉยๆ" "ไปไกลๆ เลย
เรื่องราวของชีวิตคนบางทีมันก็เหมือนกับละคร ใครจะคิดว่าตัวเองจะต้องพบหรือเจอความรู้สึกที่แทบไม่แตกต่างจากละครน้ำเน่าที่ฉายอยู่ทุกวันทุกวัน วันนี้ผมก็ยังคงพิมพ์งานอยู่ที่โต๊ะไม่บ่อยหรอกที่เสียงโทรศัพท์จะดัง แต่ถ้าดัง มันก็ดังขึ้นมาเป็นชื่อของเธอเหมือนทุกครั้ง..... และเรื่องราวกับคำพูด ที่เหมือนเมื่อวาน วันก่อน... และทุกทุกวัน ผมลุกออกจากงานที่ทำนั่งอยู่ที่โต๊ะหินหน้าบ้านตั้งใจฟังสิ่งที่เธอกำลังจะพูดทั้งๆที่รู้ว่า มันคืออะไร คำพูดเดิมๆ เกี่ยวกับ "เขา" คนที่แย่งเธอไปจากผมคำพูดที่เป็นคำถาม "ทำไม เขาต้องทำแบบนี้"
